Słowiński Park Narodowy działalność zainaugurował dnia 1 stycznia 1967 roku na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z 23.09.1966 r. (Dz.U.Nr 42 z dn. 08.10.1966 r.poz. 254). Położony jest w północnej części województwa pomorskiego na Wybrzeżu Słowińskim, które wchodzi w zasięg Pobrzeża Słowińskiego na wschód od miejscowości Rowy. Swoją powierzchnią obejmuje obszar o wielkości 18 247 ha. Północną granicą jest brzeg Bałtyku o długości 32,5 km. Jest jednym z 23 parków narodowych w Polsce, a także jednym z dwóch parków nadmorskich.
Swoją nazwę park zawdzięcza Słowińcom - grupie ludności kaszubskiej, która w przeszłości zamieszkiwała podmokłe i niedostępne tereny Niziny Gardneńsko - Łebskiej. Powierzchnię parku kształtowały dwa czynniki: ostatnie zlodowacenie i poźniejsza działalność morza. Lodowiec pozostawił pasmo wzgórz morenowych, okalających park od południa i zachodu. Najwyższym wzniesieniem w okolicy jest Rowokół - Święta Góra Słowińców, o wysokości 115 m n.p.m.. Z wieży widokowej na szczycie widoczny jest nie tylko cały park ale i bardziej odległe tereny.
Działalność Bałtyku oraz procesy geomorfologiczne na przestrzeni ostatnich kilkunastu tysięcy lat utworzyły mierzeje oddzielające jeziora od morza. Mierzeje zbudowane są w całości z piasku, który po wysuszeniu przez słońce przenoszony jest z wiatrem w głąb lądu, gdzie tworzy nowe wydmy. Największy obszar wydmowy znajduje się na Mierzei Łebskiej, a jego powierzchnia wynosi około 500 ha. Natomiast wysokość najwyższych wydm sięga 30 m n.p.m. Wydmy poruszają się głównie w kierunku południowo - wschodnim z szybkością około 30 m rocznie. Najwyższym wzniesieniem na obszarze parku jest Wydma Czołpińska o wysokości 56 m n.p.m. na której szczycie znajduje się latarnia morska.
Jest to unikatowy w skali Europy obszar ruchomych wydm zwanych "Białymi Górami" wraz z przymorskimi jeziorami: Łebsko (7140 ha), Gardno (2468 ha) , Dołgie Małe, (6,3 ha) Dołgie Duże. (146 ha) oraz siedmioma rzekami, z których najdłuższe są Łeba i Łupawa.
Występują tu cenne zbiorowiska leśne takie jak: bór bażynowy, brzezina bagienna, świeży bór bagienny, oraz bardzo rzadkie gatunki fauny, w tym awifauny, jak orzeł bielik i orzeł przedni. Występują tu także gatunki roślin reprezentujące grupy wymienione w załączniku II do Dyrektywy Siedliskowej UE oraz 28 gatunków ptaków z listy załącznika I do Dyrektywy Ptasiej UE, co dało podstawę do włączenia Parku do sieci obszarów chronionych Natura 2000. Park jest włączony do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery i obszarów chronionych w ramach Konwencji Ramsarskiej. Na terenie Gminy Ustka znajduje się fragment parku o powierzchni 191,67 ha. Obejmuje on ujściowy odcinek Łupawy z łąkami, plażą nadmorską oraz fragment boru sosnowego.
W lasach parku dominuje sosna pospolita. Występują także inne gatunki drzew tj. buk, dąb, olcha i świerk oraz kosodrzewina i sosna czarna. W świecie fauny dominują ptaki zasiedlające tereny wodne i podmokłe. Oprócz stałych bywalców występują tu, szczególnie w okresie wiosennym, jesiennym i zimowym ptaki przelotne. Bogaty jest też świat ssaków i bezkręgowców.
Na klimat parku wpływa bezpośrednie sąsiedztwo morza, które powoduje że wiosna nadchodzi z opóźnieniem, lato jest krótkie, wcześnie nadchodzi jesień z obfitymi opadami i sztormowymi wiatrami.
W obszarze Słowińskiego Parku Narodowego znajduje się 12 obszarów ochrony ścisłej dla terenów o szczególnych wartościach przyrodniczych.
Przyroda SPN odznacza się unikatowymi walorami i jest jednocześnie charakterystyczna dla środkowego wybrzeża Bałtyku. Te swoiste cechy przyrody parku doceniane są nie tylko w kraju, lecz także za granicą. Największym bogactwem obiektów, zjawisk i procesów przyrodniczych odznaczają się Mierzeja Łebska oraz przymorskie jeziora. Do najbardziej unikatowych wartości środowiska Parku należy zaliczyć bogactwo odmiennych ekosystemów i ich niezwykle dynamiczne relacje przestrzenne. Dla przykładu zmiany położenia linii brzegowej Morza Bałtyckiego w makroskali dokonywały się przez tysiąclecia, ale nieomal każdego dnia na plaży można śledzić ten proces w miniskali, obserwując formowanie się lagun i ich wypełnianie piaskiem, wyrzucanym przez fale morskie na brzeg.
Słowiński Park Narodowy odwiedzany jest przez tysiące turystów, zamiłowanych w pięknie i zmienności jego krajobrazu. By zachować to jedno z najcenniejszych ogniw rodzimej przyrody, jaką bez wątpienia jest Kraina wody, wiatru i piasku, do uprawiania turystyki wyznaczono reprezentatywne, wybrane obszary Parku. Łączna długość szlaków turystycznych wynosi około 140 km. Informacje o przepisach, jakim podlega ruch turystyczny na terenie Parku, znajdą Państwo wzdłuż szlaków turystycznych, na parkingach oraz przy obiektach dydaktycznych.
2.REZERWATY PRZYRODY.
Rezerwat przyrody "Jezioro Modła" utworzony został 12 października 1982 roku Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu drzewnego. Umiejscowiony jest 2 km na północny zachód
od miejscowości Duninowo, około 2 km od brzegu morskiego, w granicach Obszaru Chronionego Krajobrazu "Pas pobrzeża na zachód od Ustki". Stanowi w ten sposób jedno z jezior przymorskich. Rezerwat i obejmuje obszar jeziora i nieużytków o łącznej powierzchni 194.80 ha. Jezioro Modła posiada rangę ostoi ptactwa wodnego i błotnego o znaczeniu europejskim i stanowi obszar specjalnej ochrony siedlisk roślinnych. Występuje tu aż 9 różnych typów siedlisk ważnych z europejskiego punktu widzenia:
- bory i lasy bagienne,
- dąbrowy acydofilne,
- niżowe i górskie łąki użytkowane ekstensywnie,
- obniżenia dolinkowe i pła mszarne,
- starorzecza i inne naturalne, eutroficzne zbiorniki wodne,
- torfowiska przejściowe i trzęsawiska,
- torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (żywe),
- torfowiska wysokie zdegradowane lecz zdolne do naturalnej i stymulowanej regresji,
- zmiennowilgotne łąki trzęślicowe.
Chroni miejsca lęgowe wielu gatunków ptaków wodnych oraz zespołów zbiorowisk roślinności wodnej i szuwarowej typowych dla płytkiego, zarastającego jeziora przymorskiego. Gniazdują tu ptaki stanowiące ewenement polskiej ornitologii: mewa śmieszka, mewa pospolita, łabędź niemy, rycyk, remiz, błotniak stawowy i łąkowy oraz bąk i kwiczoł. Bogatą szatę roślinną prezentują: trzcina pospolita, pałka, zbiorowiska wierzbowe i zaroślowe, tworząc w ten sposób sprzyjające do lęgowania ptaków wodnych i błotnych. Na obszarze rezerwatu obowiązuje m.in. zakaz kąpieli i uprawiania sportów wodnych, zbierania ziół, roślin, pasania zwierząt, niszczenia gleby, pozyskiwania kopalin, zanieczyszczenia wody i terenu, polowania, wznoszenia budowli i znaków.
Buczyna nad Słupią jest to leśny rezerwat przyrody położony na obszarze Pobrzeża Słowińskiego o powierzchni 18,92 ha. Założony w 1987 roku rezerwat obejmuje obszar leśny nad rzeką Słupią pomiędzy korytem rzeki a linią kolejową relacji Słupsk - Ustka. Ochronie rezerwatu podlega przede wszystkim ok. 100-letni las bukowy tworzący niepowtarzalny klimat. (żyzna buczyna niżowa, rzadko spotykana na Pomorzu). Występują tu również brzoza brodawkowata i dąb szypułkowy. Z roślin zielnych występują tu m.in. perłówka jednokwiatowa, kokorycz wątła, złoć pochwolistna.
3.OBSZARY CHRONIONEGO KRAJOBRAZU.
Pas pobrzeża na zachód od Ustki , na zachód od ujścia rzeki Słupi, wzdłuż wybrzeża do granicy z województwem zachodniopomorskim rozciąga się na powierzchni 7520 ha. W krajobrazie tym zaznaczają się takie walory przyrodnicze jak tereny bagienne, Jezioro Wicko i mocno zarastające przymorskie Jezioro Modła wraz z rezerwatem. Ponadto sąsiedztwo morza i związanego świata roślinnego; roślinność wydmowa, bagienna, bory nadmorskie, tworzą niepowtarzalny klimat tego obszaru. Miejsce to jest ostoją mewy śmieszki oraz drapieżnej mewy srebrzystej. Wiosną lub jesienią zobaczyć można bardzo rzadko występującego w Polsce łabędzia małego oraz stada gęsi białoczelnej, liczne rybitwy czarne i zwyczajne.